Metoda ta jest stosowana do oceny ryzyka lokalnego uplastycznienia się materiału elementu ciśnieniowego. Punktem wyjścia jest dobrze znane kryterium energii podkształcenia postaciowego Hubera-Misesa-Hencky’ego (HMH), którego ogólna formuła jest przedstawiona poniżej:
W wypadku aparatów ciśnieniowych naprężenia główne używane w tej metodzie to:
- Naprężenie powłokowe główne ( general primary membrame equivialen stress Pm)
- Naprężenie powłokowe lokalne ( local primary membrame equivialen stress PL)
- Naprężenie zginające główne (primary bending stress PB)
- Naprężenie szczytowe (peak stress PF)
W miejscach krytycznych wyznacza się płaszczyzny przecięcie prostopadłe do działania naprężenia powłoki i/lub zginającego. Na tej płaszczyźnie wyznacza się następnie linię, na której będzie prowadzona linearyzacja z reguły według norm WRC.
W następnych pięciu krokach wyznacza się: tensory naprężenia powłokowego, zginającego, szczytowego, trzy naprężenia główne na linii linearyzacji oraz kryterium HMH według powyższego wzoru.
W końcu porównuje się otrzymane wyniki z każdej ścieżki z naprężeniem dopuszczalnym pochodzącym z normy przyjętej do obliczeń.
Tak to wygląda w praktyce:
