W tym wątku przedstawiono różne podejcia do pudowy triunionow i wynikające z tego różnice w otrzymanych wynikach. Trasa rury oraz wszytskie parametry procesowe sa identyczne w każdym z modeli.
W pierwszym wariancie pod łukiem zastosowano podporę RS, LG w punkcie początku łuku, jak pokazano na rysunku poniżej. Podpora działa wzdłuż linii środkowej pionowego biegu i nie ogranicza obrotu łuku.
Poniżej wyniki naprężeń.
Poniżej wyniki sił na podporach.
W drugim wariancie pod łukiem zastosowano identyczną podporę RS, LG ale w punkcie środkowej łuku, jak pokazano na rysunku poniżej. Nie da się wrzucić LG na środek łuku bo daje to trochę śmieszny efekt graficzny.
W związku z powyższym w drugim wariancie pod łukiem zastosowano identyczną podporę RS. Funkcję LG przesunięto na początek łuku. Wyniki naprężenia:
Wyniki sił na podporach.
W trzecim wariancie łuk rury ma być podparty triunionem umieszczonym bezpośrednio pod rurą. Załóżmy, że triunion DN 200/8’ ma długość 500 mm. Element belki jest używany do modelowania nogi fikcyjnego. Początek triuniona ma być umieszczony w punkcie środkowym łuku. Rurą triuniona jest element structure. Niestety z tego powodu nie sa się na elemencie structure założyć zwykłej podpory. Można tylko punkt stały. Można zasymulować na nim zwykłe podpory ale bez szczelin. Wyniki naprężenia są poniżej.
W czwartym wariancie łuk rury ma być podparty triunionem umieszczonym bezpośrednio pod rurą. Krótki sztywny element belki jest używany do połączenia segmentu rury z łukiem, aby wymodelować fikcyjną rurę triuniona. Rzeczywista długość triuniona ma 500 mm. Rura triuniona jest elementem pipingowym co powoduje, że można już założyć dowolną podporę. Wyniki naprężenia:
Siły na podporze.
PODSUMOWANIE
Każdy wariant dał różne wyniki. Kombinacja obciążenia, która daje największe naprężenai jest zawsze taka sama.
